داستانی باور نکردنی برای ثبت یک رکورد: طولانی‌ترین زمان پرواز دنیا

مداومت پروازی در سال‌های اولیه تولد صنعت هوانوردی

مداومت پروازی به معنی طولانی‌ترین زمانی است که یک هواپیما می‌تواند بدون فرود انجام دهد. در اوایل آغاز حمل‌ونقل هوایی، مداومت پروازی محدود به مقدار سوختی بود که هواپیما می‌توانست حمل کند. اما این محدودیت با معرفی سوخت‌گیری حین پرواز تغییر کرد و به دنبال آن محدودیت‌ پروازی برای هواپیما به شدت افزایش یافت.

اولین سوخت‌رسانی هوایی در سال 1923 انجام شد. در این عملیات دو هواپیمای Airco DH-4B Biplanes در سرویس هوایی ارتش ایالات متحده سوخت را از یکی به دیگری جابه‌جا کردند. تنها دو ماه بعد از آن، رکورد مداومت پروازی توسط همین نوع هواپیما شکسته شد. در 16 مرحله سوخت‌رسانی آن عملیات، 2600 لیتر سوخت و 140 لیتر روغن موتور جابه‌جا شد و هواپیما توانست 37 ساعت بدون فرود به پرواز خود ادامه دهد. در سال‌های بعد از آن، رکورد مداومت پروازی با سوخت‌رسانی چند مرتبه شکسته شد. جالب است بدانید تنها در سال 1929 این رکورد 5 مرتبه جابه‌جا شد.

در سال 1949، آقایان باب وودهاوس و وودی جانگوارد به مدت 46 روز و 9 ساعت با هواپیمای آئرونکا سدان پرواز کردند. این کار خلبانان سابق نیروی دریایی ایالات متحده بخشی از تلاش برای متقاعد کردن دولت این کشور به منظور بازگشایی فرودگاه نظامی یوما و کمک به تقویت اقتصاد ضعیف این منطقه بود. تلاش آن‌ها برای انجام این هدف موفق بود و البته رکورد مداومت پروازی‌شان برای یک دهه ماندگار شد.

سسنا 172 به عنوان محبوب‌ترین هواپیما در سال‌ 1958 شناخته می‌شد. تنها 2 سال از عرضه رسمی این هواپیمای کوچک می‌گذشت و صدها فروند از آن ساخته شده بود. در آن سال آقایان جیم هت و بیل بورکارت تصمیم می‌گیرند از این هواپیما برای ثبت یک رکورد جدید در مداومت پروازی استفاده کنند. بنابراین آن دو نفر به اصلاح و تغییر یک نسخه از این هواپیما پرداخته و در نهایت توانستند 50 روز (1200 ساعت) را با آن به‌طور مداوم پرواز کنند. اما شادی ثبت این رکورد بزرگ برای آن دو نفر تنها چند ماه ادامه داشت و یک گروه دیگر، رکوردی طولانی‌تر را در بیابان‌های لاس‌وگاس به ثبت رساندند.

آغاز یک ماجراجویی در لاس‌وگاس

در سال 1956 یکی از تاجران سرمایه‌گذار لاس‌وگاس به نام آقای داک بیلی اولین هتل خانوادگی را در لاس‌وگاس با نام هاسیندا افتتاح کرد. اما به دلیل موقعیت نامناسب آن زمان هتل و قرارگیری در منطقه‌ای با افراد فقیر، با مشکل شهرت مواجه شد. آقای بیلی خیلی زود فهمید که هتل بزرگ او نیاز به تبلیغات دارد. او راهکارهای مختلفی را امتحان کرد، اما نتوانست نتیجه مطلوبی کسب کند. او به این نتیجه رسید که برای کسب شهرت هتل، باید ایده‌های تبلیغاتی بلندپروازانه‌ای را اجرا کند.

برای آقای بیلی مهم نبود که ایده تبلیغاتی از کجا و توسط چه کسی مطرح می‌شود. در نتیجه تحت تاثیر ایده یکی از مکانیک‌های خودروی خود به نام رابرت تیم قرار گرفت. تیم را با حدود 110 کیلوگرم وزن می‌شد به عنوان یک خرس قلمداد کرد، اما او در جنگ جهانی اول خلبان بمب‌افکن‌های ایالات متحده بود و اشتیاق زیادی به پرواز داشت. تیم موفق شد آقای بیلی را متقاعد کند که تلاش برای شکستن رکورد مداومت پروازی یک ایده خوب برای تبلیغات هتل است. او تاکید داشت که برجسته‌کردن نام هتل هاسیندا روی هواپیما مطمئنا توجه بسیاری از مردم را به آن جلب خواهد کرد.

آقای بیلی قصد نداشت شکستن رکورد طولانی‌ترین پرواز جهان صرفا به عنوان یک تبلیغ برای هتل او در ذهن افراد ماندگار شود. به همین دلیل یک ایده دیگر را با آن ترکیب کرد. او اعلام کرد این پرواز برای حمایت از مرکز تحقیقاتی سرطان دیمون رانیون است و مردم می‌توانند ضمن ارسال کمک‌های مالی، اعلام کنند هواپیما تا چند وقت می‌تواند در آسمان پرواز کند. کسی که نزدیک‌ترین حدس را به مدت زمان پرواز داشته باشد جایزه 10 هزار دلاری خواهد داشت.

بنابراین طرح مذکور با حمایت 100 هزار دلاری آقای داک بیلی و تعیین آقای تیم به عنوان خلبان پرواز برنامه‌ریزی شد. اما به نظر هنوز دو چیز مهم نیاز بود: یک هواپیما و یک کمک خلبان.

اصلاح و تغییرات در هواپیمای سسنا 172 برای حمله به رکورد جهانی

اولین مرحله، انتخاب هواپیما بود. تیم برای این منظور به سراغ دوست خود ایرف کنزی که آن زمان به عنوان مکانیک در شرکت آلامو (تامین‌کننده قطعات هواپیما) مشغول به کار بود، رفت. تیم برنامه خود را تشریح و او برای تهیه و اصلاح هواپیما درخواست کمک کرد. آن دو پس از مشورت یک هواپیمای سسنا 172 با 1500 ساعت سابقه پرواز را برای این کار انتخاب کردند. کنزی پیش از این روی هواپیمای انتخاب شده کار کرده و به خوبی با جزئیات آن آشنا بود. اگرچه که سسنا 172 در آن زمان بسیار مدرن محسوب می‌شد، با این حال تیم و کنزی حدود یک سال برای اصلاح این هواپیما و آماده‌سازی آن برای انجام این ماموریت بزرگ، سپری کردند.

برای شروع آن‌ها یک مخزن 360 لیتری را به مخزن سوخت 180 لیتری هواپیما که روی بال‌ها قرار داشت اضافه کردند. سپس با اضافه کردن یک پمپ الکتریکی، امکان انتقال سوخت از مخزن اضافی به مخزن روی بال‌ها را فراهم کردند. خطوط روغن هواپیما دوباره لوله‌کشی شد و پس از آن امکان تغییر روغن هواپیما و همچنین فیلترهای روغن بدون نیاز به خاموشی موتور فراهم شد. درهای هواپیما نیز با در اتوماتیک آکاردئونی تاشو جایگزین شدند. مبلمان داخلی هواپیما بجز صندلی خلبان به‌طور کامل برداشته شد. آن‌ها یک سکوی کوچک طراحی کردند که می‌توانست در هنگام سوخت‌گیری از این درب پایین آمده و فضای بیشتری برای انجام عملیات انتقال سوخت ایجاد کند. به جای صندلی کمک خلبان، آن‌ها از یک چهارپایه استفاده کردند و با نصب یک سینک استیل در پشت آن، امکان شستشو و اصلاح صورت در حین پرواز فراهم شد.

با این تغییرات در فضای هواپیما، تیم و کنزی تصمیم به تغییر موتور هواپیما که تنها سابقه 450 ساعت پرواز داشت را نیز گرفتند. آن‌ها برای این منظور به سراغ شرکت کانتیننتال موتورز رفتند. تیم برای مدیران شرکت برنامه خود را توضیح داد و با آن‌ها برای تهیه یک موتور جدید به توافق رسید. تیم از آن‌ها درخواست ساخت یک موتور ویژه برای انجام این عملیات کرد و در کمال تعجب با موافقت مدیران این شرکت مواجه شد. بله، مدیران شرکت کانتیننتال نیز دریافته بودند که در صورت موفقیت این برنامه، به زودی همه شرکت‌های هواپیماسازی به سراغ آن‌ها خواهند آمد. مدیر فروش از تیم و کنزی خواست به خط تولید شرکت بروند و هر موتوری که مایل بودند را انتخاب کنند.

به نظر تیم سیستم موتور هواپیما همچنان نیاز به یک تغییر دیگر داشت. او از کنزی خواست یک سیستم طراحی کند تا بتوان الکل را به محفظه احتراق هر 6 سیلندر موتور تزریق کرد. تیم معتقد بود این سیستم می‌تواند با تزریق الکل از تجمع کربن در محفظه‌های احتراق موتور جلوگیری کند. هر چند کنزی در ابتدا با این ایده مخالف بود، اما در نهایت پذیرفت و پس از نصب موتور جدید روی هواپیما، سیستم تزریق الکل را به آن اضافه کرد.