بوئینگ چگونه آسمان را فتح کرد؟

کن نیوز| اگر عاشق مسافرت هوایی و شرکت هایی هستید که تاریخ صنعت هوانوردی را رقم زده اند و در آسمان پادشاهی می کنند، به سراغ بوئینگ، بزرگ ترین تولیدکننده ی هواپیما در جهان بروید. این غول صنعت هوانوردی یکی از داستان های موفق در تاریخ شرکت های آمریکایی محسوب می شود. از هواپیماهای مسافربری گرفته تا فتح فضا و مسائل امنیتی، برند بوئینگ در سراسر جهان شناخته شده است و بیش از صدسال از عمر آن می گذرد.

تاریخچه اولیه بوئینگ

به گزارش کن نیوز؛ شرکت بوئینگ در سال 1916 به دست ویلیام ادوارد بوئینگ، یک تاجر چوب، در سیاتل آمریکا تأسیس شد. بوئینگ در ابتدا به عنوان یک شرکت صنایع هوایی شناخته می شد.

داستان تأسیس شرکت بوئینگ در نوع خود جذاب است. ویلیام که از قبل از طریق مالکیت چندین شرکت چوب بری در شمال غرب آمریکا به ثروت رسیده بود، پس از دیدار از نمایشگاه آلاسکا-یوکان-پاسیفیک در سال 1909 در سیاتل، جذب هواپیماها شد. یک سال بعد، او یک کارگاه چوبی شناور، درست در کرانه ی رود دُوامیش (Duwamish)، خریداری کرد. کارگاهی که بعدها تبدیل به یک کارگاه تولید هواپیما شد.

بوئینگ که تا سال 1915 شکست های سنگینی در پرواز خورده بود، تصمیم گرفت تا در یک مدرسه ی پرواز در لس آنجلس آموزش ببیند. او خیلی زود یک هواپیمای اختصاصی برای خود خرید. هواپیمایی که «قفس پرنده» نام داشت و اجزای آن با چوب و سیم به هم متصل شده بودند. وقتی که این هواپیما به سیاتل منتقل شد، بوئینگ و تیم او متوجه نقص هایی در آن شدند. نقص هایی که بعدها خود را در طول یک پرواز آزمایشی بیشتر نشان دادند.

بوئینگ به جای اینکه ماه ها برای تحویل قطعات جدید منتظر بماند، تصمیم گرفت خودش در مدت زمان کوتاه تری دست به کار شود. این امر او را قانع کرد که وی در مسیر درست تأسیس شرکت هوایی جدید خود قرار دارد. شرکت صنایع هوانوردی نامی نبود که زیاد دوام بیاورد، زیرا بوئینگ تصمیم گرفت تا نام شرکت خود را در سال 1917 به «شرکت هواپیمایی بوئینگ» تغییر دهد. آن ها در ابتدا و در سال 1917 هواپیمایی با نام مدل سی (Model C) را وارد بازار کردند.

فراز و فرود بوئینگ در طول جنگ های جهانی

سال های پس از پایان جنگ جهانی اول برای بوئینگ سال های دشواری بود. با پایان جنگ، هواپیماهای ارزان قیمت و کارکرده ی زیادی وارد صنعت هواپیمایی تجاری شده بودند. درنتیجه، بوئینگ به سختی می توانست هواپیماهای جدید خود را به مشتریان بفروشد. بسیاری از شرکت ها در این سال ها دچار ضرر شدند، اما ازآنجایی که بوئینگ در حوزه های دیگر نظیر لوازم خانگی، دکوراسیون و ساخت قایق نیز فعال بود، توانست از ورشکستگی نجات یابد.

بوئینگ که ذهنیتی پیشگام داشت، شروع به فروش هواپیماهای خود برای تحویل مرسوله های پستی در سراسر خاک آمریکا کرد. این تجربه ی گران بها به بوئینگ کمک کرد تا آن ها در سال 1927 هواپیمایی اختصاصی برای حمل بسته های پستی به نام 40A طراحی و تولید کنند.

بااین حال، وقتی که آتش جنگ جهانی دوم شعله ور شد و آمریکا برای ورود به این جنگ اعلام آمادگی کرد، بوئینگ نمونه هایی اصلاح شده از هواپیمای مدل سی با قدرت بیشتر و امکانات پیشرفته تر را به ارتش ایالات متحده فروخت. به این ترتیب، بوئینگ از آن زمان به بعد تبدیل به یکی از مهم ترین شرکای ارتش آمریکا در تأمین ادوات نظامی شد. شاید بتوان گفت که شراکت با ارتش آمریکا بود که به بوئینگ کمک کرد تا گامی روبه جلو برای سال های آتی بردارد.

ویلیام که جایگاه شرکت خود در بازار آتی صنعت هوانوردی را روشن می دید، همواره از نظرات کارمندان خود استقبال می کرد. او در جمله ای معروف در سال 1928 گفت: «ما قدم در صنعت و علمی بسیار نوین گذاشته ایم که در آن مشکلاتمان به قدری جدید و عجیب است که هیچ کس نباید هر ایده ی تازه ای که به ذهنش می رسد را با جمله ی «نه این نمی شود» خراب کند.»

در اواخر دهه ی 1920 بود که بوئینگ دوباره مدل کسب وکار خود را اصلاح کرد و ساخت هواپیماهای مسافربری و پروازهای خطوط هوایی را نیز در برنامه ی خود گنجاند. دنیا در دهه های 1920 و 1930 رکودی بزرگ را تجربه کرد، اما در این سال ها بود که صنعت هوانوردی به پیشرفت خود ادامه می داد و یکی از مهم ترین پیشرفت های خود به نام موتور جت را به ثبت رساند. در این سال ها گام های بزرگی برای به عقب راندن مرزها و محدودیت های صنعت هوانوردی برداشته شد و بسیاری از شرکت های هوایی به دنبال پروازهای بلندمدت و عبور از اقیانوس به منظور رسیدن به اروپا و دیگر نقاط جهان بودند.

در سال 1931 بود که بوئینگ چندین خط هوایی کوچک تر را باهم ادغام کرد و از دل آن ها خطوط هوایی یونایتد ایرلاینز را بیرون آورد. بوئینگ بعد از آن به سراغ خرید چندین شرکت ساخت هواپیما نظیر اَویون و پرت اند ویتنی رفت. در این سال ها تقاضا برای سفرهای هوایی به اوج رسید و دیگر قرار نبود که تنها با این پرنده های بزرگ محموله های پستی جابجا شود. ادغام شرکت های هوایی با یکدیگر و تولد یونایتد ایرلاینز به این افزایش تقاضا دامن زد.

پس از چندین بار تغییر نام، شرکت سرانجام به نام قبلی خود، یعنی «شرکت هواپیمایی بوئینگ» بازگشت و در طول جنگ جهانی دوم با ساخت هواپیماهای نظامی به اوج خود رسید. هواپیمای B-17 موسوم به «دژ پرنده» یکی از شاهکارهای بوئینگ در این دوران محسوب می شود. هواپیماهای B-17 به شدت مورد توجه خریداران در آن سوی آب ها قرار گرفتند. بریتانیا یکی از مشتریان اصلی این پرنده ی بزرگ بود و از آن ها در مأموریت های پروازی در ارتفاع بسیار بالا استفاده می کرد. بسیاری از کارشناسان وجود هواپیماهای B-17 را عامل مهمی در پیروزی متفقین علیه متحدین در جنگ جهانی دوم می دانند.

شاهکار دیگر بوئینگ در جنگ جهانی دوم، جنگنده ی موستانگ P-51 بود. موستانگ P-51 در طول جنگ ضربات مهلکی به خطوط تأمین سوخت ارتش آلمان وارد کرد. این جنگنده-بمب افکن در مأموریت های بسیاری، وظیفه داشت تا زیرساخت های قوای متحدین را نابود کند. ارتش آمریکا از موستانگ P-51 در خلال جنگ کره نیز استفاده کرد.

بوئینگ بازهم بیکار ننشست و پس از معرفی مدل های پیشرفته از هواپیمای B-17، این بار به سراغ ساخت مدلی جدید به نام B-29 رفت. این هواپیما که به «دژ غول آسا» معروف بود، یک بمب افکن از نوع سنگین با 4 موتور غول پیکر به شمار می آمد و می توانست 9000 کیلومتر مسیر پروازی را با سرعت 587 کیلومتر بر ساعت طی کند. B-29 همان هواپیمایی است که ارتش آمریکا بمب اتمی خود را با کمک آن بر روی شهر هیروشیما پرتاب کرد. این بمب افکن افسانه ای نقش مهمی در پایان جنگ جهانی دوم بر عهده داشت.

پروژه ایکس بوئینگ غول بی شاخ و دم

با پایان جنگ جهانی دوم، سایه ی شوم جنگ سرد بر سر دنیا افتاد. ارتش ایالات متحده که در طول جنگ از وجود هواپیماهای بمب افکن سنگین و استراتژیک بهره برده بود، دوباره به سراغ بوئینگ آمد و از این شرکت خواست تا پرنده ی غول پیکر جدیدی برایشان طراحی کند. ارتش آمریکا که مزایای موتور جت را درک کرده بود، حالا به دنبال هواپیمایی با این پیشرانه می گشت. طرح اولیه بوئینگ یک هواپیمای 6 موتوره از نوع ملخ دار بود و این موضوع ارتش آمریکا را راضی نکرد. آن ها به دنبال نمونه ای قدرتمندتر با موتورهای توربوجت بودند.

پس از آزمایش های اولیه، ارتش آمریکا این طرح را پذیرفت و حالا نام این بمب افکن استراتژیک، استراتوفورترس بود. بمب افکن اتمی نیروی هوایی آمریکا پس از سال ها تکامل، حالا به اوج بلوغ خود رسیده و همچنان در خدمت ارتش این کشور است. اگرچه پس از پایان جنگ سرد، این هواپیما از حالت یک بمب افکن اتمی خارج شد، اما همچنان محصولی استراتژیک است و بوئینگ حق فروش آن به هیچ کشور دیگری را ندارد. سری آخر این بمب افکن که B-52H نام دارد، قرار است تا سال 2040 در خدمت ارتش باقی بماند. این مدل از هر نظر نسبت به نمونه های اولیه ی آن پیشرفته تر است.

بمب افکن B-52 امروزی می تواند با سرعت 1046 کیلومتر بر ساعت پرواز کند و برد پروازی آن 14,000 کیلومتر است. این هواپیما توانایی حمل انواع بمب های متعارف و نامتعارف را دارد و بارها در طول جنگ های ویتنام، افغانستان و عراق مورداستفاده قرار گرفته است. B-52 که به تنهایی 83,000 کیلوگرم وزن دارد، می تواند 31,000 کیلوگرم بمب حمل کند و بهترین بمب افکن تاریخ لقبی برازنده برای آن است.

انقلاب موتور جت در هواپیماهای مسافربری بوئینگ

با پایان جنگ، بوئینگ به برنامه ی اصلی خود در ساخت هواپیماهایی بازگشت که بتوانند مسافران را با یک پرواز در سطح کشور جابجا کنند. اگرچه مدت زیادی از ساخت موتور جت می گذشت و از چنین پیشرانه ای در جنگ جهانی دوم هم استفاده شده بود، اما خطوط هوایی استقبال چندانی از خود نشان نمی دادند و همچنان از هواپیماهای ملخ دار استفاده می کردند. آن ها میلیون ها دلار از پول خود را صرف خرید چنین هواپیماهایی کرده بودند.

حدود 20 سال طول کشید تا از موتورهای جت در ساخت هواپیماهای مسافربری استفاده شود. بوئینگ که درآمد سرشاری از طریق شراکت با نیروی هوایی آمریکا به دست آورده بود، زمان و پول زیادی را صرف تولید هواپیمای مسافربری قاره پیمای خود کرد و سرانجام در سال 1958 بوئینگ مدل 707 به جهانیان معرفی شد. خطوط هوایی پان آمریکن اولین شرکتی بود که سفارش ساخت این مدل را به بوئینگ داد.

بوئینگ مجبور شد تا طرح خود را در مدت 3 روز عوض کند. آن ها هواپیمایی غول پیکر با هشت موتور پرت اند ویتنی طراحی کردند و این طرح ارتش آمریکا را راضی کرد. حالا طرح اولیه B-52 با نام پروژه ایکس آماده شده بود.

بوئینگ 707 با استقبال شدیدی در بازار آمریکا روبرو شد. مردم از اینکه می توانستند با یک پرواز و در چند ساعت خود را از نیویورک به لس آنجلس برسانند، حیرت زده بودند. درنتیجه، سفارش ها برای خرید هواپیمای جدید بوئینگ در دهه ی 1960 به اوج رسید. بوئینگ درمجموع 1010 فروند از این مدل تولید کرد و سرانجام 707 را در سال 1991 کنار گذاشت.

اما استقبال از بوئینگ 707 صرفاً محدود به استفاده ی تجاری نبود. ارتش آمریکا نیز از مدل های اختصاصی بوئینگ 707 بهره برد. هواپیمای شناسایی آواکس نیروی هوایی آمریکا نوعی از بوئینگ 707 بود.

ایران نیز در دوران پهلوی چندین فروند از این هواپیما به منظور سوخت رسانی ناوگان جنگنده های خود خریداری کرد. این هواپیماهای سوخت رسان، دارای یک لوله ی تلسکوپی بودند که در هنگام عملیات نظامی، سوخت موردنیاز جنگنده ها را در آسمان تأمین می کردند.

اگرچه بوئینگ 707 اولین هواپیمای مسافربری با موتور جت نبود، اما توانست به اولین هواپیمایی با این موتور انقلابی تبدیل شود که از نظر تجاری به موفقیت چشمگیر دست یافته است. همه عاشق این هواپیما شده بودند و بوئینگ نام بزرگی در این بازی بود.

با اوج گرفتن بوئینگ در صنعت هوانوردی، ویلیام بوئینگ در جمله ای، مأموریت شرکتش را این گونه بیان کرد: «مردم هر روز بیشتر و بیشتر خواهان مسافرت هوایی هستند و ما متولیان این انقلاب حتمی هستیم.»

بوئینگ 737 محبوب

با بیشتر شدن نیاز شرکت های هوایی برای هواپیماهای کوچک تر با برد بیشتر، بوئینگ در سال 1965 به سراغ طراحی هواپیمایی 70 نفره رفت. اما این طرح که مقبول لوفت هانزا نبود، بوئینگ را به فکر ساخت یک هواپیمای 100 نفره انداخت.

استقبال از این هواپیما به قدری زیاد شد که بوئینگ در طی سال های آتی، 4 نسل بعدی از بوئینگ 737 را نیز معرفی کرد. مدل های گوناگون 737 در کل ظرفیتی بین 100 تا 200 سرنشین دارند و می توانند با حداکثر سرعت 890 کیلومتر بر ساعت پرواز کنند. برد پروازی 4,600 کیلومتری این هواپیما آن را به یکی از پرنده های کارآمد در صنعت هوایی تبدیل کرد.

آخرین نسل از بوئینگ 737 از نوع مکس است که به دلیل مشکلات فنی و چند سقوط، در حال حاضر از سوی سازمان های هواپیمایی کل دنیا زمین گیر شده است. بوئینگ 737 مکس در سال های اخیر ضربات مهلکی به اعتبار صدساله ی غول صنعت هواپیمایی وارد آورده است.

بوئینگ747، ملکه آسمان ها

دیگر پروژه ی بلندپروازانه ی بوئینگ، هواپیمای پهن پیکر 747 بود که از دل همکاری این شرکت با ارتش آمریکا پدید آمد. ارتش ایالات متحده در اوایل دهه ی 1960 به دنبال یک هواپیمای ترابری بزرگ تر بود. هواپیمای موردنظر ارتش آمریکا می بایست توان حمل 80 تن بار با سرعت 800 کیلومتر بر ساعت در مأموریت های بین قاره ای را داشت. بسیاری از شرکت های نامدار آمریکایی ازجمله بوئینگ، لاکهید داگلاس، جنرال داینامیک و داگلاس طرح های خود را به ارتش ارائه دادند. در این میان جنرال داینامیک از رفتن به مرحله نهایی حذف شد و رقابت اصلی بین بوئینگ، لاکهید و داگلاس بود. هر سه شرکت طرح های خود را ارائه دادند، اما ارتش آمریکا درنهایت طرح شرکت لاکهید را در سال 1965 پذیرفت.

در همین سال ها بود که صنعت هوانوردی رشد بالایی را تجربه می کرد و شرکت های هواپیمایی خواهان پرنده هایی بزرگ تر و دوربرد برای جابجایی از یک قاره به قاره ای دیگر بودند. هواپیمای بوئینگ 707 که دنیا را با مزیت های سفرهای هوایی آشنا کرد، پرنده ای قاره پیما بود، اما ظرفیت آن به سختی به 200 نفر می رسید. شرکت هواپیمایی پان آمریکن به دنبال پرنده ای بود که بتواند ویژگی هایی پروازی 707 را داشته باشد، اما مسافران بیشتری را جابجا کند. ازاین رو آن ها با قراردادی 525 میلیون دلاری به سراغ طرح شکست خورده ی بوئینگ برای ارتش آمریکا رفتند. این طرح که 747 نام داشت، تفاوت زیادی با نسخه ی نظامی بوئینگ نمی کرد.

اولین پروازی هواپیمای 747 در سال 1969 رقم خورد و یک سال بعد پان آمریکن اولین نسخه از این غول پرنده را تحویل گرفت. 747 که مجهز به 4 موتور شرکت پرت اند ویتنی از نوع JT9D بود، به جمبوجت معروف شد. بوئینگ با ساخت هواپیمایی 70 متری در نسخه اولیه و 76 متری در نسل های بعدی، برای سال ها عنوان سازنده ی بزرگ ترین هواپیمای مسافربری دنیا را در اختیار داشت. 747 در دو طبقه ساخته شد و طبقه ی اول که گنجایش بیشتری داشت، مسافران در دسته ی اقتصادی را در خود جای می داد. طبقه ی دوم نیز به صندلی های اختصاصی با امکانات ویژه اختصاص داشت. استقبال از 747 به قدری زیاد شد که شرکت های هوایی از سراسر دنیا خواهان به خدمت گرفتن این غول پرنده در ناوگان حمل ونقل خود شدند. حتی بعدها چند سری از این هواپیما برای مقاصد ترابری و نظامی هم ساخته شد. ایران نیز در زمان پهلوی دوم سفارش 5 فروند از این پرنده به عنوان هواپیمای سوخت رسان را داد. 747 همچنان یکی از هواپیماهای محبوب در جهان است و تاکنون حدود 1600 فروند از آن تولید شده است.

بوئینگ در صنعت هلیکوپترسازی

بوئینگ در دهه ی 1960 به سراغ توسعه ی برند خود رفت و اولین خط تولید هلی کوپتر را راه اندازی کرد. بالگردهای شینوک CH-47 و سی نایت CH-46 در سال 1961 وارد خط تولید شدند.

شینوک CH-47 یک هواپیمای دو-ملخه برای ترابری های سنگین محسوب می شود و می توان از آن برای جابجایی سربازان، ادوات نظامی و حتی انتقال هواپیماهای دیگر استفاده کرد. این هواپیما همچنان در مدل های پیشرفته تولید می شود و در عملیات لجستیکی ارتش های مختلف دنیا نقش پررنگی دارد.

سی نایت CH-46 نیز یک بالگرد دو-ملخه از نوع نیمه سنگین برای جابجایی بارهایی تا ظرفیت 1,800 کیلوگرم است. توان عملیاتی این مدل از برادر بزرگ ترش CH-47، کمتر است و برای جابجایی محدود سربازان مورد استفاده قرار می گیرد. ارتش آمریکا از این هواپیما در جنگ های ویتنام و افغانستان استفاده کرد.

بوئینگ بعدها با توسعه ی فناوری های طراحی، در عرصه ی هلی کوپتر سازی گامی بلند برداشت و هلی کوپتر فوق پیشرفته ی آپاچی را معرفی کرد. این بالگرد که در طول زمان به تکامل رسیده، با مسلح شدن به انواع موشک های هدایت شونده و تجهیزات جنگ الکترونیک، در بسیاری از جنگ ها و مأموریت ها به مدد ارتش آمریکا آمده است. در یک نمونه، کلاه پیشرفته ی خلبان بالگردهای آپاچی به موشک های هدایت شونده متصل است و خلبان تنها با نگاه کردن به هدف و بدون نیاز به قفل شدن روی آن، می تواند فرمان شلیک را صادر کند. نسخه ی پیشرفته تر این بالگرد، آپاچی لانگ بو نام دارد و بسیاری از ارتش های بزرگ جهان ترجیح داده اند تا خود را به این پرنده ی تهاجمی مجهز کنند.

رقابت بوئینگ برای تسخیر فضا

اما بوئینگ برنامه هایی بزرگ تر داشت؛ درنتیجه به سراغ ساخت هوانورد و ماه نورد برای سازمان فضایی آمریکا رفت. اولین سفارش ناسا به بوئینگ یک ماه نورد بود که به طور گسترده از آن در مأموریت های فضایی آپولو در دهه های 1960 و 1970 استفاده می شد. بوئینگ همچنین برای ناسا یک مدارگرد ماه ساخت که اولین بار در سال 1966 شروع به گردش به دور ماه کرد.

پروژه ی بعدی بوئینگ ساخت کاوشگر فضایی مارینر 10 و نمونه های اولیه از موشک های ساترن برای استفاده در مأموریت های فضایی آپولو به منظور ارسال انسان به ماه در اواخر دهه ی 60 و اوایل دهه 70 بود. بوئینگ همچنین به سراغ ساخت ماشین هایی برای مأموریت شاتل فضایی ناسا در دهه ی 1970 رفت و تا سال 2011 و پایان این پروژه، شریک ناسا بود.

بوئینگ777، انقلابی در طراحی و تولید

بوئینگ در دهه ی 1980 دوباره تمرکز خود را صرف تولید هواپیماهای مسافربری کرد و کار بر روی ساخت هواپیماهای بوئینگ 757 و 767 آغاز شد. این برای اولین بار بود که وجود یک عرشه ی پروازی مشترک، به خلبانان اجازه می داد تا مراحل آموزشی پرواز با این دو پرنده را به طور یکجا بگذرانند. درنتیجه شرکت هایی هوایی نیز میلیون ها دلار در مسائل آموزش خلبانان خود صرفه جویی می کردند.

دهه ی 1970 با یک شوک بزرگ نفتی همراه بود و کشورهای غربی هرچه بیشتر به فکر بهره وری در انرژی افتادند. بوئینگ 767 نیز در راستا با همین هدف تولید شد و تلاش کرد تا مصرف سوخت موردنیاز خود را 20 تا 30 درصد حد معمول کاهش دهد. درنتیجه سرمایه گذاری بزرگی در طراحی و تولید پدید آمد و کامپیوترها کمک شایانی به توسعه ی این محصول کردند. هم زمانی تولید بوئینگ 757 و 767 باعث شد تا بوئینگ به فکر استفاده از فناوری های مشترک در ساخت آن ها بیفتد. این کار نیز در حدود 800 میلیون دلار برای بوئینگ صرفه جویی به همراه داشت. از مدل 767 چندین نسخه مسافربری، باربری و نظامی تولید شد و تاکنون 1170 فروند از این پرنده ی دوموتوره تحویل مشتریان داده شده است.

عصر کامپیوتری شدن، بوئینگ را قادر ساخت تا در دهه ی 1990 هواپیمای 777 خود را بدون ساخت یک نمونه ی فیزیکی در ابتدای کار طراحی کند. درنتیجه پول هنگفتی در تولید این هواپیما صرفه جویی شد. بوئینگ 777 اگرچه هواپیمایی دوموتوره است، اما می تواند با مصرف بهینه ی سوخت، از قاره ای به قاره ی دیگر پرواز کند.

استفاده از هوش مصنوعی در این هواپیما به وضوح دیده می شود و 777 اولین هواپیمایی است که می تواند به طور خودکار از زمین بلند شود، در آسمان پرواز کند و دوباره به زمین بنشیند. بوئینگ این پرنده را با کمک شرکای ژاپنی و استرالیایی خود تولید کرده است.

777 نسخه ای کشیده تر از 767 است و از فناوری های دیجیتالی مدرن تری بهره می برد. تاکنون حدود 1600 فروند از این پرنده ساخته شده است و به نظر می رسد بوئینگ 400 فروند دیگر نیز برای مشتریان خود تولید کند.

بوئینگ 787 دریم لاینر

بوئینگ 787 دریم لاینر (787 Dreamliner) را می توان یکی از آخرین شاهکارهای غول هواپیماسازی جهان معرفی کرد. شرکت بوئینگ در تولید این محصول در اوایل هزاره ی سوم، با مشکلات فراوانی روبرو شد و نتوانست آن طور که باید نظرها را به خود جلب کند. این مشکلات تا سال 2011 گریبان بوئینگ را گرفتند، زیرا 787 مرتباً در آزمایش های تنشی و فشاری مردود می شد و مشکلات در امر ساخت، تولید این محصول را به تعویق می انداختند. حتی 787 برای مدتی در سال 2013 از سوی سازمان هوانوردی فدرال آمریکا به دلیل ریسک ناشی از آتش سوزی باتری های آن زمین گیر شد.

بوئینگ دست از تلاش برنداشت و حالا 787 دوموتوره و پهن پیکر، سریع ترین و بهینه ترین هواپیمای مسافربری جهان محسوب می شود. صدها سفارش از سراسر دنیا به سوی شرکت بوئینگ برای خرید این محصول سرازیر شده است و بوئینگ هم اکنون یک پیروزی دیگر در کارنامه ی خود دارد.

بوئینگ توانسته با به کارگیری مواد کامپوزیتی در تولید بدنه ی 787، انقلابی در طراحی پدید آورد. استفاده ی بیشتر از فیبر کربن به جای آلومینیوم، 787 دریم لاینر را بسیار سبک کرده و باعث شده تا شرکت های هواپیمایی برای کاهش هزینه های سوختی خود، به فکر سفارش این محصول باشند. برای مثال، مصرف سوخت هواپیمای A380 شرکت ایرباس به ازای هر مایل هوایی 60 دلار است، اما این رقم برای بوئینگ 787 به عدد 34 دلار می رسد. اگرچه ایرباس توانسته این نقص را با افزایش تعداد صندلی ها و گنجایش مخزن سوخت جبران کند.

فناوری های به کاررفته در کابین دریم لاینر 787 نیز به این پرنده مزیت هایی بخشیده است. افزایش سطح اکسیژن در کابین 787 به مسافران کمک می کند تا با سردرد، سرگیجه و خستگی های کمترِ ناشی از پرواز روبرو شوند.

کابین هواپیما با طراحی جدید، به مسافران حس بودن در هواپیمایی با فضای بزرگ تر را می دهد. به علاوه، به لطف پنجره های الکترونیکی، می توان نور دلخواه خود را تغییر داد. فضای بار بالای سر مسافران نیز 30 درصد بزرگ تر شده و ظرفیت قرار دادن یک چمدان چرخ دار را دارد.

این هواپیما همچنین سازگاری بیشتری با محیط زیست داشته و به لطف مصرف سوخت کمتر خود، دی اکسید کربن کمتری نیز تولید می کند. موتورهای پیشرفته تر دریم لاینر 787، ساخت شرکت های پرت اند ویتنی و رولز رویس، صدای کمتری تولید می کنند و عبور این هواپیما از بالای مناطق مسکونی، با سروصدای کمتری همراه خواهد بود.

فاجعه ای به نام 737 مکس

در صبح روز 29 اکتبر 2018، هواپیمای بوئینگ 737 مکس خط هوایی لایِن ایر، جاکارتا را به مقصد پانگکال پینانگ ترک کرد. هنوز 12 دقیقه از این پرواز نگذشته بود که هواپیما از روی رادارها محو شد و در دریای جاوه سقوط کرد. همه ی 189 مسافر به علاوه ی خدمه ی این هواپیما جان باختند.

مأموران تحقیق هنوز در حال بررسی علل این سانحه بودند که سقوطی دیگر در آدیس آبابای اتیوپی پدید آمد. 6 ماه پس از سقوط اول، هواپیمای خطوط هوایی اتیوپی از نوع 737 مکس در صبح روز یکشنبه، 10 مارس 2019، آدیس آبابا را به مقصد نایروبی در کنیا ترک کرد. اما تنها 6 دقیقه پس از برخاستن از باند، سقوط کرد و همه ی سرنشینان آن کشته شدند.

ازآنجایی که این سری از 737 یکی از محبوب ترین هواپیماهای جهان بود، بیش از 300 هواپیمای مکس در سراسر دنیا زمین گیر شدند. اگرچه بوئینگ تلاش می کرد تا این اتفاق به یک فاجعه تبدیل نشود، اما سرانجام دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا هم با زمین گیر شدن هواپیماهای سری مکس تا زمان یافتن راه حل مناسب موافقت کرد.

تحقیقات پیرامون این حادثه و یافتن علت آن ادامه دارد، اما ارزش سهام بوئینگ در این مدت چند ده میلیارد دلار کاهش یافته است. حوادث بوئینگ 737 مکس در سطح مدیریتی هم قربانی گرفت و انتقادات شدید به دنیس مویلنبرگ، مدیرعامل این شرکت، باعث شد تا وی از سمت خود استعفا دهد.

بوئینگ در یک نگاه

بوئینگ که حالا بیست و هشتمین شرکت در رتبه بندی 500 شرکت برتر دنیا محسوب می شود، برترین صادرکننده ی آمریکایی از نظر ارزش فروش نیز است و از شرکت های مطرح در شاخص صنعتی داو جونز به شمار می آید. بوئینگ توانسته در طول این صدسال، 478 هواپیمای مسافربری، 180 هواپیمای نظامی و 5 ماهواره تولید کند و نقش مهمی در برنامه های فضایی ایالات متحده داشته باشد.