سانحه MD-11 لوییزویل، بار دیگر زخمِ کهنه‌ سانحه DC-10 اوهِیر را زنده کرد

کن نیوز| تصاویر ثبت‌شده توسط دوربین‌های نظارتی نیز نشان می‌دهد که بلافاصله پس از آغاز چرخش برای برخاستن، موتور چپ به‌صورت جداشده و همراه با شعله از کنار بدنه عبور کرده است. داده‌های دستگاه ثبت پارامترهای پرواز نیز ارتفاع‌گیری بسیار محدود هواپیما (حدود ۳۰ فوت) را تأیید می‌کند و نشان می‌دهد که خدمه فرصت بازیابی کنترل را پیدا نکرده‌اند.

به گزارش کن نیوز؛ این هواپیمای MD-11 که بیش از سه دهه در خدمت بوده، طی چرخه‌های پروازی متعدد تحت تنش‌های متغیر سازه‌ای قرار داشته و اکنون براساس گزارش مقدماتی «هیئت ملی ایمنی ترابری آمریکا» بررسی‌های متالورژیک، سوابق نگه‌داری و روند بازرسی‌های پایلون را برای تعیین علت اصلی شکست سازه‌ای ادامه می‌دهد. 

در پی این سانحه، ادارهٔ هوانوردی فدرال با صدور بخشنامهٔ فوری، دستور بازرسی ویژهٔ نقاط اتصال موتور در ناوگان MD-11 را صادر کرد تا هرگونه ترک خستگی بالقوه در پایلون‌ها به‌طور اضطراری شناسایی شود.

این رویداد برای بسیاری از کارشناسان، یادآور سانحه تاریخی پرواز ۱۹۱ شرکت امریکن ایرلاینز در سال ۱۹۷۹ در فرودگاه اوهِیر شیکاگو است؛ جایی که موتور و پایلون سمت چپ هواپیمای DC-10 در لحظهٔ آغاز برخاستن از بال جدا شد. 

در گزارش نهایی آن سانحه، NTSB اعلام کرد که روش نادرست جابه‌جایی پایلون طی تعمیرات، موجب ایجاد آسیب ساختاری پنهان شده بود. جدا شدن پایلون در آن رویداد، خطوط هیدرولیک اسلات‌های لبه حمله بال چپ را قطع کرد و این امر باعث جمع‌شدن ناخواستهٔ اسلات‌ها و کاهش شدید نیروی برا در همان بال شد. عدم تعادل ناگهانی برا و غلبه رول به‌سمت چپ در ارتفاع کم، کنترل هواپیما را ناممکن کرد و به سقوط منجر شد؛ سانحه‌ای که به مرگ ۲۷۳ نفر انجامید و یکی از تأثیرگذارترین وقایع تاریخ هوانوردی آمریکا نام گرفت.

اکنون مقایسهٔ این دو سانحه، یکی در سال ۱۹۷۹ و دیگری در سال ۲۰۲۵، بار دیگر نگاه‌ها را به حساسیت طراحی و نگهداری پایلون‌های نگهدارنده موتور در خانوادهٔ DC-10 و MD-11 معطوف کرده است. 

«هیئت ملی ایمنی ترابری آمریکا» تأکید کرده است که با تکمیل بررسی‌های سازه‌ای و داده‌های پروازی، علت نهایی جدایش موتور در سانحهٔ UPS اعلام خواهد شد.