رازهای مهندسی روی عرشهٔ ناو؛ چرا این سطح فقط «یک باند» ساده نیست؟

کن نیوز | با معرفی عرشهٔ زاویه‌دار، این مشکل برطرف شد. در این الگو، هواپیما در صورت عدم موفقیت در فرود می‌تواند با افزایش توان موتور مجدداً پرواز کند، بدون آن‌که خطر برخورد با سایر هواگردها وجود داشته باشد.

به گزارش کن نیوز؛ محل قرارگیری برج کنترل یا «آیلند» نیز انتخابی اتفاقی نیست. در دوران هواپیماهای ملخی، انحراف طبیعی ناشی از چرخش ملخ‌ها خلبانان را به سمت چپ می‌کشاند. استقرار برج در سمت راست عرشه، خطر برخورد را به حداقل رساند و به یک استاندارد جهانی تبدیل شد.

عرشهٔ مدرن دارای چهار سیم ترمز با فاصله حدود ۱۵ متر است و در کنار آن، شبکه‌های ایمنی و سامانه‌های ثانویه از جان خلبانان حفاظت می‌کنند. علاوه بر این، سازهٔ حبابی‌شکل روی عرشه، ایستگاه کنترل کاتاپالت است که با زره و عایق حرارتی تقویت شده و پس از عملیات به‌صورت جمع‌شونده طراحی شده تا سطح عرشه هموار باقی بماند.

ترکیب این نوآوری‌ها نشان می‌دهد که ناوهای هواپیمابر تنها یک سکوی پرواز نیستند؛ بلکه مجموعه‌ای پیچیده از فناوری و ایمنی چندلایه‌اند که عملیات مستمر هوایی در دریا را امکان‌پذیر کرده‌اند.