شکارچیان طوفان

از سرشناس ترین نهاد هایی که چنین ماموریت هایی را انجام می دهد، می توان به «اسکادران شناسایی هواشناسی 53» (53^rd Weather Reconnaissance Squadron) رزرو نیروی هوایی ایالات متحده و «شکارچیان طوفان سازمان ملی اقیانوسی و جوی» (National Oceanic & Atmospheric Administration’s Hurricane Hunters) اشاره کرد.

در زمان گذشته، برای پیش بینی رفتار «طوفان های استوایی»، هواپیماهای نظامی در مسیرهای منتهی به یک طوفان که توسط سازمان هواشناسی تعریف می شد، به منظور جمع آوری داده نسبت به آن طوفان، پرواز می کردند. رفته رفته با پیشرفته تر شدن ماهواره ها و بکارگیری آن ها در علوم هواشناسی، دیگر رفتارشناسی طوفان ها توسط ماهواره صورت می گیرد و از هواپیماها تنها برای اندازه گیری پارمترهایی نظیر فشار هوای داخل طوفان و داده های دقیق سرعت باد که حاوی اطلاعات مهمی در بحث پیش بینی دقیق شکل گیری، توسعه و حرکت یک طوفان هستند، استفاده می شود.

همانطور که پیش تر نیز اشاره شد، «اسکادران شناسایی هواشناسی 53» رزرو نیروی هوایی ایالات متحده، از سرشناس ترین ها و البته تنها واحد عملیاتی نظامی شناسایی هواشناسی در جهان، مستقر در پایگاه هوایی «کیسلر» در «می سی سی پی» است که اکثر پروازهای تشخیص وضعیت آب و هوا، از آنجا انجام می شود. اصطلاح «شکارچی طوفان» برای اولین بار در سال 1946، در ماموریت های این اسکادران، به کار رفت. محدوده عملیات پروازی این اسکادران، در منطقه ای واقع در میانه اقیانوس اطلس تا جزایر هاوایی است؛ گاها نیز با پرواز به سمت اقیانوس آرام، داده های هواشناسی را در خصوص «طوفان های زمستانی» (Winter Storms)، جمع آوری می کنند. ناوگان این اسکادران که به «53^rd WRS» نیز معروف است، شامل 10 فروند هواپیمای «لاکهید» WC-130J است که به طور مستقیم به سمت آن پرواز، و اغلب در ارتفاعات بین 5000 تا 10000 پایی به «چشم طوفان» (Hurricane’s Eye) نیز نفوذ می کنند.

«چشم طوفان» یک ناحیه تقریبا دایره ای شکل است و به طور معمول بین 19 تا 40 مایل (30 تا 65 کیلومتر) قطر دارد. اطراف آن توسط «دیواره چشمی» (Eyewall) احاطه می شود که مملو از رعد و برق های قابل توجه و پر سرعت ترین باد ها، و به عبارتی شدید ترین پدیده های هواشناسی، است. همچنین کمترین فشار هوا در داخل ناحیه «چشم طوفان» اتفاق می افتد و میزان آن می تواند تا 15 درصد کمتر از فشار خارج طوفان باشد.

در «طوفان های استوایی» قدرتمند، «چشم  طوفان» با بادهای خفیف و آسمانی صاف مشخص می شود که از هر طرف توسط یک «دیواره چشمی» متقارن و بلند، احاطه شده است. در مقابل در «طوفان های استوایی» ضعیف تر، «چشم طوفان» کمتر مشخص است و می تواند توسط توده ای از ابرهای متراکم مرکزی، پوشانده شده و تنها با تصاویر ماهواره ای قابل رویت باشد.

اسکادران «53^rd WRS» به طور مستقیم با «مرکز ملی طوفان» NHC (National Hurricane Center) که به عبارتی یکی از بخش های «خدمات هواشناسی ملی» NWS (National Weather Service) واقع در میامی است، همکاری می کند تا بتواند هشدارهای اولیه در خصوص با طوفان های اقیانوس اطلس را ارائه دهد. به طور کلی، NHC به عنوان یک واسطه، در راستای هماهنگ کردن امور مرتبط با ماموریت های شناسایی اعم از ارسال داده های طوفانی به «53^rd WRS» تا برنامه ریزی «طرح روز طوفان گرمسیری» TCPOD (Tropical Cyclone Plan of the Day)، عمل می کند.

همچنین شایان ذکر است که خدمه پروازی WC-130J عموما متشکل از 5 نفر شامل یک خلبان و کمک خلبان، «افسر سامانه های رزمی» CSO (Combat Systems Officer)، «افسر هواشناسی شناسایی هوایی» ARWO (Aerial Reconnaissance Weather Officer) و یک نفر مسئول بارگیری و تخلیه، است. در این میان، ARWO هواشناس پرواز است و در واقع به عنوان فرمانده و تصمیم گیرنده، در زمان پرواز در داخل یک جبهه طوفانی، حضور دارد. WC-130J قادر است تا در هر زمان از 24 ساعت شبانه روز که نیاز باشد، ماموریت پروازی خود را انجام دهد و در هر پرواز می تواند نسبت به شناسایی سه طوفان، اقدام کند.

نویسنده: علیرضا عشاقی