سازه های نوک تیز قرار گرفته در زیر بال های هواپیما

به طور کلی این سازه ها از نظر آیرودینامیکی دو وظیفه اساسی دارند:

اولا مکانیزم حرکت دهنده فلپ ها در قسمت لبه پشتی بال(Trailing edge) را در خود جای می‌دهند. این کار باعث کاهش نیروی پسای تداخل کننده(Interference drag) شده که در نتیجه کارایی آیرودینامیکی بال ها را افزایش می‌دهد.

نیروی پسای تداخل کننده یکی از زیر مجموعه های Parasite drag می‌باشد که از برخورد و تداخل دو جریان هوای متفاوت به یکدیگر به وجود می آید. به عنوان مثال برخورد و تداخل جریان هوایی که از روی بال ها می‌گذرد با جریان هوایی که از روی بدنه هواپیما عبور می‌کند باعث ایجاد نیرویی در خلاف جهت حرکت هواپیما، همانند نیروی اصطکاک شده که کارایی هواپیما را کاهش می‌دهد.

علاوه بر این، این سازه ها به کاهش نیروی پسای حاصل شده از تشکیل هوای متراکم(Compressibility) در اطراف هواپیما به دلیل نزدیک شدن سرعت هواپیما به سرعت صوت کمک می‌کنند.

هوای موجود در اطراف هواپیما در زمانی شروع به متراکم شدن می‌کند که هواپیما از سرعت ۰/۴ سرعت صوت عبور کرده و در هنگامی که سرعت هواپیما به نزدیکی سرعت صوت(۱ ماخ) می‌رسد، این تراکم به حداکثر مقدار و قدرت خود می‌رسد.

از آنجاییکه بیشتر هواپیما های مسافربری در شرایط طبیعی در نزدیکی سرعت ۰/۸ ماخ پرواز می‌کنند، خنثی کردن تاثیرات منفی این تراکم هوا ضروری می‌باشد.

هرچه ضخامت بال هواپیما از محل اتصال بال به بدنه تا نوک بال کاهش می‌یابد، در نتیجه حجم بال هواپیما نیز کاهش یافته که باعث به وجود آمدن نیروی پسا در هنگام پرواز در نزدیکی سرعت صوت می‌گردد.

با به کار بردن این سازه های نوک تیز، این کاهش حجم بال به نوعی جبران شده که در نتیجه باعث کاهش نیروی پسا شده و کارایی هواپیما افزایش می یابد.